wreszcie nadszedł tak długo wyczekiwany odpoczynek...tyle na to czekałam,a  teraz...teraz widze, że nadmiar wolnego czasu mi nie służy,pojawiają się myśli, które nie powinne się już pojawiać...nie jest łatwo, ale dzięki temu że mam świadomość iż nie jest to normalne i wiem, że nie powinnam myśleć o tym i skupiać się obsesyjnie na pewnych rzeczach walka przychodzi mi dużo łatwiej...potrafie rozróżnić kiedy włączają się mechanizmy chorobowe i staram się je jak najszybciej przystopować...to chyba mogę uznać za jakiś nieznaczny sukces, prawda....?
myślę, ze do obecnego stanu przyczyniła się również pewna sytuacja,a  mianowicie chodzi o to, że jestem w powaznym konflikcie z bratem, którym mieszkam...ale może troszkę wam przybliżę o co chodzi...
mój brat jest typem perfekcjonisty jeśli chodzi o porządek, ale nie taki zwykły porządek tylko przesadny...potrafi zauważyć, że coś np stoi o kilka cm za bardzo w lewo itp za kazdym razem jak coś takiego zauważy obrywa mi się tzn przychodzi zwraca mi uwagę a później np się nie odzywa...kiedy jestem w kuchni i coś robię często stoi nade mną patrzy na ręce żebym czasem czegoś nie rozlała/rozsypała i poucza jak i co mam robić...na początku myślałam że to chwilowe, nie przejmowałam się tym, miałam nadzieje że to minie...niestety nie minęło, a jest coraz gorzej...doszło do tego że we własnym mieszkaniu a nawet pokoju czuje się niekomfortowo, boje się cokolwiek zrobić, bo boje się że zawsze będzie nie tak jak być powinno...jestem już tym potwornie zmęczona i zauważam, że zaczyna to się odbijac na mojej psychice, która jak wiadomo jeszcze do końca nie funkcjonuje normalnie...bo wiadomo kończy się to karą niejedzenia za zrobienie czegoś źle i obwiniania samej siebie... nie wytrzymałam i porozmawiałam z rodzicami, powiedziałam, że już nie daje rady i albo wyprowadzę się od Niego albo rzucam studia i wracam do domu....bo co mi z papierka kiedy niszczę swoją psychikę i wiem jak to się może skończyć- powtórka sprzed roku...rodzice na szczęście mnie zrozumieli...ale...własnie boje się...boję się zamieszkać z kimś obcym tzn dokładnie chodzi o to że boje się że ta dziewczyna mnie nie zaakceptuje, tego że jem bardzo zdrowo, waże produkty itp jednym słowem mam ogromny mętlik w głowię...no a żeby sobie to w spokoju przemyśleć pojechałam do cioci i tu dopiero czuje się swobodnie...a czy nie tak powinnam czuć się w miejscu, w którym spędzam większość swojego życia...? ech... chyba czas rozpocząć akcję poszukiwania mieszkania z czym w Krakowie nie powinno być problemu...
jej przepraszam za taki długi wpis ale musiałam to gdzieś z siebie wyrzucić...

kanapki z żytniego na zakwasie z pastą z wędzonego pstrąga,warzywka/twarożkiem i ekologicznym dżemem figowym; kawa z ekspresu z  mlekiem